Wieża Jaskółki - cytaty
"Rozdział szósty"
Wiadomym jest, że Wiedźmin, gdy mękę, cierpienie i śmierć zadaje, to takiej similissime lubości i rozkoszy doznaje, jaką człek pobożny i normalny tylko wtenczas ma, gdy z małżonką swą ślubną obcuje, ibidem cum eiaculatio. Z tego jasno wypływa, że i w tej materii Wiedźmin naturze przeciwnym jest stworem, niemoralnym i plugawym zwyrodnialcem, z dna pieklą najczarniejszego i najsmrodliwszego się rodzącym, albowiem z cierpienia i męki sam chyba tylko diabeł rozkosz czerpać może.
Anonim, Monstrum, albo wiedźmina opisanie
----------------------------------------------------------------
- Skąd pochodzisz, Angouleme?
- Z Cintry, wiedźminie. To taki kraj nad morzem, przy ujściu Jarugi...
- Wiem, gdzie leży Cintra.
- To czemu pytasz, jeśli tyle wiesz? Tak cię bardzo zajmuję?
- Powiedzmy, że trochę. Milczeli. Ogień potrzaskiwał.
- Moja matka - przemówiła wreszcie Angouleme, patrząc w płomienie - była w Cintrze szlachcianką i to bodaj wysokiego rodu. W herbie miał ten ród kota morskiego, pokazałabym ci, bo miałam medalionik z tym ich zafajdanym kotem, od matki, alem go przegrała w kości... Ale ten ród, srał ich morski pies, wyparł się mnie, bo moja matka puściła się podobno z jakimś chamem, bodajże stajennym, i ja byłam bastard, srom, hańba i plama na honorze. Oddali mnie na wychowanie dalekim powinowatym, ci wprawdzie w herbie nie mieli ani kota, ani psa, ani innej kurwy, ale nie byli dla mnie źli. Do szkół posłali, w sumie mało bili... Choć dosyć często mi przypominali, kim jestem, jakim to bękartem w pokrzywach spłodzonym. Matka odwiedziła mnie może ze trzy lub cztery razy, gdy byłam mała. Potem przestała mnie odwiedzać. Mnie zresztą gówno zależało...
- Jakim sposobem trafiłaś między przestępców?
- Pytasz jak sędzia śledczy! - parsknęła, wykrzywiając się groteskowo. - Między przestępców, phuuu! Z drogi cnoty, pheee!
Poburczała, pogrzebała za pazuchą, wyciągnęła coś, czego Wiedźmin nie widział dokładnie.
- Jednooki Fulko - powiedziała niewyraźnie, zawzięcie wcierając sobie coś w dziąsła i wciągając do nosa - to jednak przyzwoity gość. Co zabrał, to zabrał, ale proch zostawił. Weźmiesz szczyptę, wiedźminie?
- Nie. Wołałbym, żebyś i ty nie brała.
- Dlaczego?
- Bo nie.
- Cahir?
- Nie używam fisstechu.
- Ale mi się świętoszkowie trafili - pokręciła głową. - Zaraz mi pewnie zaczniecie morały prawić, że niby od prochów oślepnę, ogłuchnę i wyłysieję? Że urodzę upośledzone dziecko?
- Zostaw to, Angouleme. I dokończ opowiadania.
Dziewczyna kichnęła potężnie.
- Dobra, jak chcesz. Na czym to ja... Aha. Wybuchła wojna, wiesz, z Nilfgaardem, krewni stracili cały majątek, musieli porzucić dom. Mieli troje własnych dzieci, a ja stałam się dla nich ciężarem, więc oddali mnie do przytułku. Prowadzonego przez kapłanów przy jakiejś świątyni. Wesołe to było miejsce, jak się okazało. Zamtuz zwyczajny, bordel, nic dodać, nic ująć, dla takich, co lubią kwaśny owoc z białą pestką, kapujesz? Młode dziewuszki. I młodych chłopców też. Ja, gdy tam trafiłam, byłam już zbyt wyrośnięta, dorosła, nie było na mnie amatorów...
Całkiem niespodziewanie oblała się rumieńcem, widocznym nawet w świetle ogniska.
- Prawie nie było - dodała przez zęby.
- Ile miałaś wtedy lat?
- Piętnaście. Poznałam tam jedną dziewczynę i pięciu chłopaków, w moim wieku i trochę starszych. I dogadaliśmy się raz-dwa. Znaliśmy, było nie było, legendy i opowieści. O Szalonym Dei, o Czarnobrodym, o braciach Cassini... Zachciało się nam na szlak, na swobodę, na grasantkę! Co to, rzekliśmy sobie, tylko za to, że nas tutaj dwa razy w dzień karmią, to mamy jakimś wstręciuchom na zawołanie dupy dawać...
- Powściągnij słownictwo, Angouleme. Wiesz, co za dużo, to niezdrowo.
Dziewczyna charknęła przeciągle, splunęła w ognisko.
- Aleś świętoszek! Dobra, do rzeczy przejdę, bo mi się gadać nie chce. W przytułkowej kuchni znalazły się noże, wystarczyło je dobrze na kamieniu wyostrzyć i na pasku wywecować. Z toczonych nóg od dębowego krzesła wyszły piękne pały. Potrzebne były tylko konie i pieniądze, więc zaczekaliśmy na przyjazd dwóch zbereźników, stałych bywalców, staruchów, tfu, chyba czterdziestoletnich. Przyjechali, siedli, winko popijali, czekali, aż im kapłani zwykłym obyczajem przywiążą wybraną małolatę do takiego specjalnego sprytnego mebla... Ale nie podudkali sobie tego dnia!
- Angouleme.
- Dobra, dobra. Krótko: zarżnęliśmy i zatłukliśmy obu zbereźnych dziadów, trzech kapłanów i pazia, jedynego, który nie uciekł i koni bronił. Świątynnego szafarza, co nie chciał klucza od szkatuły wydać, ogniem przypiekaliśmy tak długo, aż wydał, ale darowaliśmy życiem, bo miły był staruszek, zawsze życzliwy i dobry. I poszliśmy na zbój, na gościńce. Różne były naszych losów koleje, raz na wozie, raz pod, raz my biliśmy, raz nas bili. Raz było syto, a raz głodno. Ha, głodno częściej. Z tego, co pełza, zjadłam w życiu wszystko, co się dało, kurwa, złowić. A z tego, co fruwa, raz zjadłam nawet latawiec, bo był sklejony klejem z mąki.
Zamilkła, gwałtownie poczochrała swe jaśniutkie jak słoma włosy.
- Ach, co było, to było. Tyle ci powiem: z tych, co ze mną z przytułku uciekli, nie żyje już nikt. Dwóch ostatnich, Owena i Abla, utrupiły parę dni temu knechty pana Fulka. Abel poddał się, jak i ja, ale i tak go zarąbali, choć miecz rzucił. Mnie oszczędzili. Nie myśl, że z dobroci serca. Już mnie na płaszczu na krzyż rozkładali, ale przyleciał oficer i na uciechę nie zezwolił. No, a od szafotu tyś mnie ocalił...
Zamilkła na chwilę.
- Wiedźminie?
- Słucham.
- Ja wiem, jak wdzięczność okazać. Jeśli tylko zechcesz...
- Słucham?
- Zobaczę, co tam u koni - powiedział szybko Cahir i wstał, owijając się płaszczem. - Przejdę się trochę... po okolicy...
Dziewczyna kichnęła, pociągnęła nosem, chrząknęła.
- Ani słowa, Angouleme - uprzedził ją, naprawdę zły, naprawdę zawstydzony, naprawdę zmieszany, - Ani słowa!
Chrząknęła znowu.
- Naprawdę nie masz na mnie ochoty? Ani troszeczkę?
- Od Milvy już dostałaś rzemieniem, smarkulo. Jeśli natychmiast nie zamilkniesz, ode mnie dostaniesz dokładkę.
- Już nic nie mówię.
- Grzeczna dziewczynka.
----------------------------------------------------------------
- Schirru, bo to on nas ściga, pojedzie za tobą.
- Tak myślisz?
- Jestem pewien. Jedź.
- Co ciotka powie, gdy się bez was pojawię?
- Wytłumaczysz. Nie Milvie, tylko Regisowi. Regis będzie wiedział, co należy zrobić. A my... Gdy Cahirowi czupryna nieco mocniej przyschnie do czerepu, powędrujemy ku Toussaint. Tam się jakoś odnajdziemy. No, nie mitręż, dziewczyno. Na koń i jazda. Nie daj pogoni się zbliżyć. Nie pozwól, by ścigali cię na oko.
- Nie ucz dziada, jak charchać! Trzymajcie się! Do zobaczenia!
- Do zobaczenia, Angouleme.
----------------------------------------------------------------
Zamilkł na chwilę.
- Emhyr dał mi szansę. Mogłem odmówić, zrezygnować z szansy. Oznaczałoby to definitywną, totalną, dożywotnią niełaskę i zapomnienie, ale odmówić mogłem, gdybym chciał. Ale ja nie odmówiłem. Bo widzisz, Geralt... Ja nie mogłem o niej zapomnieć.
- Nie będę cię okłamywał. Ja ją bezustannie widziałem w snach. I nie jako chude dziecko, którym była nad rzeką, gdy ją rozebrałem i myłem. Widziałem ją... I wciąż widzę ją jako kobietę, piękną, świadomą, prowokującą... Z takimi szczegółami, jak pąsowa róża wytatuowana w pachwinie...
- O czym ty mówisz?
- Nie wiem, sam nie wiem... Ale tak było i tak jest nadal. Ja ją nadal widzę w snach, tak samo, jak w snach widziałem ją wtedy... To dlatego zgłosiłem się do misji na Thanedd. Dlatego później chciałem się do was przyłączyć. Ja... Ja chcę ją jeszcze raz... zobaczyć. Chcę jeszcze raz dotknąć jej włosów, spojrzeć w jej oczy... Chcę na nią patrzeć. Zabij mnie, jeśli wola. Ale nie będę dłużej udawał. Ja myślę... Ja myślę, że ja ją kocham. Proszę cię, nie śmiej się.
- Wcale mi nie do śmiechu.
- Dlatego właśnie z wami jadę. Rozumiesz?
- Chcesz jej dla siebie czy dla twego cesarza?
- Jestem realistą - szepnął. - Przecież ona mnie nie zechce. A jako małżonkę cesarza mógłbym ją przynajmniej widywać.
- Jako realista - prychnął Wiedźmin - powinieneś wiedzieć, że najpierw musimy ją odnaleźć i ocalić. Założywszy, że twoje sny nie kłamią i Ciri faktycznie jeszcze żyje.
- Wiem o tym. A gdy ją odnajdziemy? Co wtedy?
- Zobaczymy. Zobaczymy, Cahir.
- Nie zwódź mnie. Bądź szczery. Przecież nie pozwolisz, bym ją zabrał. Nie odpowiedział. Cahir nie ponawiał pytania.
- Do tego czasu - spytał chłodno - możemy być druhami?
- Możemy, Cahir. Jeszcze raz przepraszam cię za tamto. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. W gruncie rzeczy nigdy poważnie nie podejrzewałem cię o zdradę czy dwulicowość.
- Ja nie jestem zdrajcą. Ja cię nigdy nie zdradzę, wiedźminie.
----------------------------------------------------------------
Najpierw poczuli dym, w chwilę później ujrzeli ognisko, a nad nim rożny, na których piekły się rozpłatane pstrągi. Ujrzeli siedzącego obok ogniska samotnego osobnika.
Jeszcze całkiem niedawno Geralt wydrwiłby, bezlitośnie wykpił i miał za totalnego idiotę każdego, kto śmiałby twierdzić, że on, Wiedźmin, dozna wielkiej radości na widok wampira.
- Oho - powiedział spokojnie Emiel Regis Rohellec Terzieff-Godefroy, poprawiając rożny. - Popatrzcie tylko, co też kot przyniósł.
powrót do Cytaty "Wieża Jaskółki"